Verkopen is een vak
03/03/2017Verkopen is een vak
Er komt een ‘uitdaging’ binnen. Moeder, dochter, oma en twee vriendinnen van de dochter. Luid pratend en lachend gaat het vijftal door de collectie. Ik heb ze al begroet en ga nu eens even kijken wat de wensen zijn. Ik krijg vijf antwoorden tegelijk en moet lachen. Dit wordt in ieder geval gezellig!
Moeder van de bruid, vriendin 1 is getuige, vriendin 2 is ceremoniemeester en dan is daar nog oma. Eerst maar eens polsen hoe traditioneel de bruiloft wordt en wanneer het plaatsvindt. Oei da's kort dag. Gelukkig is de bruid helemaal klaar, nu alleen de rest van de dames nog. We beginnen met oma. Een charmante 70er die meteen laat weten wat ze niet wil. Da's best een lijst en de kleindochter laat lachend weten dat oma altijd al haar eigen stijl had. De vriendinnen zijn inmiddels begonnen en zoeken iets vlots voor oma. De jurkjes die inmiddels door alle vier de dames worden aangedragen zijn eigenlijk hooguit bedoeld voor de 30ers: kort, strak, uitgesneden en een tikkeltje sexy. Het eerste jurkje wordt aangetrokken en als oma de paskamer uitkomt zie ik het meteen. De jonge dames daarentegen zijn enthousiast over de benen van oma die er nog zo goed uitzien en de hals waar de rimpels best nog wel meevallen. Oma draait voor de spiegel en ik zie haar twijfelen.
Ik bied koffie aan en loop heen en weer met koffie, thee en water. Voorzichtig pak ik een jurkje met bijpassend jasje uit het rek en vraag of ze dit zou willen passen. Oma kijkt op van haar koffie. Bij het zitten is haar “30er” jurkje omhooggeschoven tot op haar bovenbenen. Ze glimlacht en zegt dat ze de kleur heel mooi vindt. Als ze even later verdwijnt in de paskamer kijk ik naar de jongere generatie die druk bezig is met het maken van selfies. In ieder geval hebben ze het leuk met elkaar, denk ik. Ik zoek nog een passende shawl voor oma en dan komt ze tevoorschijn. Het staat haar prachtig vind ik, maar ik houd mij nog even stil. Oma is zelf ook enthousiast en als de jonge dames de jurk een stuk omhoogtrekken - omdat ze vinden dat het korter moet - zie ik oma weer twijfelen. Ik zeg dat het mooier staat als de lengte zo blijft en dat het beter bij het geheel past. De dames druipen af en oma kijkt mij aan. “Fijn”, zegt ze, “als iemand zo eerlijk is. Ik neem dit! Ik vind het heel mooi.” Ik lach naar haar en laat haar zien dat het jasje ook heel mooi op een broek zou staan. De jonge dames hebben inmiddels de 30er jurkjes doorgepast en zijn tot een keuze gekomen. Bij de kassa gaan er een jurk met jasje, een broek en twee jonge jurkjes over de toonbank. Er wordt bij elkaar 814,- euro afgerekend. Alleen de moeder van de bruid is niet geslaagd. Ik praat nog even met haar terwijl ik de artikelen die zojuist zijn afgerekend inpak. Zachtjes geef ik haar een tip over een andere winkel waar ik denk dat ze goed zal slagen. Dankbaar kijkt ze mij aan en dan zegt ze “mag ik u dan meenemen?” Een dag later zie ik haar weer maar dat is toeval zij herkent mij in de supermarkt. Ze groet me vriendelijk en ik vraag haar of ze nog geslaagd is. Blij knikt ze en omschrijft wat ze heeft gekocht. Als we elkaar bij de kassa weer zien fluistert ze “liever had ik het bij u gekocht.”